📕«به‌تصویرکشیدن انزوا و حاشیه‌نشینی مردانگی‌ها در سینمای ایران»
این عنوان مقاله ای است که نسخه پیش از انتشار آن دیروز (پنجشنبه) روی سایت ژورنالِ مطالعات ایرانی«Iranian_Studies#» انتشارات علمی تیلور اند فرنسیس منتشر شده است.
بنا به چکیده‌ی مقاله: این اثر با تمرکز بر سه فیلم ساخته شده پس از سال 2005 در ایران، انزوا و حاشیه نشینی مردان ایرانی را که در ایران معاصر زندگی می‌کنند، بررسی می‌کند. ایران به عنوان یک جامعه‌ی #پدرسالار، موضوع مطالعات بسیاری درباره انقیاد و حاشیه‌نشینی زنان بوده است. مطالعه حاضر نشان می‌دهد که چگونه فیلم‌های جدید ایرانی به طرز ماهرانه‌ای زبان سینمایی را برای روایت کردن داستان‌های #از_خودبیگانگی و #سرخوردگی مردان به کار می‌گیرد. این ساخته‌های سینمایی بینشی ارزشمند و پیچیده درباره‌ی هویت‌های مردانه و ادراک ما از تصویر ذات‌باورانه‌ی #مرد_خاورمیانه‌ای را به چالش می‌کشد. با استفاده از رهیافت نظری سلسله مراتب مردانگی کانل، این مقاله موقعیت #مردان_حاشیه‌نشین را در رابطه با ایده‌آل های مسلط مردانگی نشان می‌دهد، و تاثیر این گفتمان‌ها را بر زندگی های چنین مردانی بیان می کند. فیلم‌های بررسی شده برساخت جنسیت «حقیقی» را تداوم نمی‌بخشند، بلکه در عوض، ایده‌های قهرمانی، مردبودگی و پدرسالاری را به چالش می‌کشند.
سه فیلم مورد بررسی عبارت بوده است از:
چندکیلو خرما برای مراسم تدفین (سلمان سالور، 2006)
پرویز (مجید برزگر) (2012)
امروز (رضا میرکریمی) (2014)
نویسنده در متن مقاله تاکید کرده که ادعا ندارد این‌ها روایت‌های غالب مردانگی در ایران هستند، و حتی حاشیه‌ای بودن خود فیلم‌ها هم در سینمای ایران نشانی از همین امر است. با این حال «و به رغم تاب‌آوری مردانگی‌های هژمونیک از یک سو، پتانسیل ویرانگر بازنمایی‌های آلترناتیو را از سوی دیگر نمی‌توان نادیده گرفت» (McKay, Mikosza, and Hutchins, 2005).
✅مشخصات کتابشناختی مقاله:
Nacim Pak-Shiraz (2017): Shooting the Isolation and Marginality of Masculinities in Iranian Cinema, Iranian Studies, DOI: 10.1080/00210862.2017.1357672
📌 یک توضیح :
ممکن است زبان بعضی نوشته‌ها و ترجمه‌های این کانال گاه به زبان متعارف متون عومی‌تر آنلاین نزدیک نباشد و غامض به نظر برسد. این بیش‌تر به این علت است که نگران این هستم ساده‌سازی زبان متن‌هایی که در اصل قصد استفاده از مفهوم‌سازی‌های تخصصی را داشته‌اند، موجب شود معناهای مورد نظر به دقت و درستی منتقل نشود.
