جامعه شناسی یا روانشناسی و عرفان

وقتی احساس می شود که همه راه هایی که از آن طریق امیدی به اصلاح عوامل ساختاری کلان (به ویژه سیاسی) هست، کم و بیش مسدود شده است، لابد طبیعی است به دامن انواع روانشناسی پناه بردن یا انواع عرفان.

خوب بود اگر مثلا یک آمار معتبر روندی (سالیانه) داشتیم از تعداد عناوین و تیراژ کتاب ها در این چند حوزه:

🔹روانشناسی

🔹روانشناسی اجتماعی

🔹جامعه شناسی

🔹عرفان (اعم از جدید و قدیم، اسلامی، لاتینی، خاوردوری و ...)

🔹فلسفه

شاید بشود گفت یک چنین داده ای شاخصی است از اقبال به هر رویکرد. چنین داده ای احتمالا هم می تواند نشان دهنده این باشد که نخبگان و تولیدکنندگان محصولات مکتوب فرهنگی تا چه حد به هر یک از این رویکردها به عنوان راه حل مسایل اجتماعی نگاه می کنند، و هم نشان دهنده این باشد که مخاطبان (دست کم جامعه خریداران کتاب) تا چه حد به هر یک از این رویکردها به عنوان راه حل مسایل عینی در زندگی فردی شان و پاسخ دهنده به سوالات ذهنی شان می نگرند.

پ.ن. خب به نظر من همه آن رویکردها جذاب اند. با این حال کدام شان می تواند به پای جذابیت جامعه شناسی برسد واقعاً؟! هر چند مدافعان روانشناسی و عرفان این روزها پوزخند بزنند، خودشان هم می دانند که جذابیت جامعه شناسی در فهم پذیر کردن جهان وسوسه انگیز و مقاومت ناپذیر است!