دوراهی مدرن
✏️دنیای عجیبی است... دوستی یا آشنایی یا همکاری که در مجموع رابطه خوب و دوستانه ای با او داری، حین صحبت های معمول و روزمره، اشاره مبهم یا موجزی می کند به حال بدش، یا مشکل حادی که دارد... گاهی هم بی این که مستقیماً چیزی به تو گفته باشد، متوجه حال نامساعدش می شوی... گاهی هم تصادفاً از گوشه ای چیزی درباره موقعیت نامناسبی که در آن گرفتار آمده می شنوی...
در این زمانه، هر یک از این موقعیت ها موقعیت دشواری برای تصمیم و واکنش است. زیرا هم در دو راهی اخلاقی قرار می گیری، و هم تحت فشار عاطفی. از طرفی نمی دانی آیا پرس و جوی بیشتر و تلاش برای دلگرمی دادن و کمک (که خود نیازمند اطلاعات بیشتر است) را تجاوز به حریم خصوصی تلقی خواهد کرد و موجب دلخوری اش خواهد شد؟ یا این اشاره مبهم یا مختصر، دعوتی شرمگینانه است یا دستی ناگزیر که از سر یأس و تنهایی و بی پناهی برای یاری گرفتن دراز کرده است؟ به علاوه نمی دانی که ورود هر چند محتاطانه به محدوده های خصوصی تر زندگی این دوست یا همکار چه ریسک(ها)یی خواهد داشت؟ و آیا این درگیری در مسایل شخصی دیگری، بار روانی سنگینی بر دوش تو نخواهد گذاشت و انرژی فراوانی از تو نخواهد گرفت، بی این که ربط مستقیمی به تو داشته باشد؟
موقعیت دشواری است: انتخابی بین «بی¬عاطفه و بی اعتنا» شناخته شدن یا «فضول و مداخله گر» تلقی شدن، خطر کردن برای کمک به دیگری یا عافیت جستن برای آرامش خود، زنده و فعال نگه داشتن حسگرهای عاطفی یا صرفه جویی در وقت و انرژی روانی با سرکوب احساسات و بی توجهی به احساس مسئولیت‌ات نسبت به زندگی و رنج آدمی دیگر ... در چنین وضعیت های دوگانه ای، ادای مسئولیت اخلاقی نسبت به یک دوست/آشنا به واقع مسیر روشنی نیست، پیش‌تر شاید چنین بوده است و تکلیف آدم ها در چنین شرایطی روشن تر بوده است. جدای از این که تز اخلاقی ات از چه سنخی است، امروز که ارزش های آدم ها در جامعه تکثر بیشتری یافته است، تشخیص این که آن دوست چه خواسته و انتظاری دارد و چه قضاوتی در مورد اقدام تو خواهد داشت کار ساده ای نیست...
#اخلاق #عاطفه #دوراهی
