دسترسی دموکراتیک به اطلاعات، خودمختاری تکنولوژی و عصر ناامنی اطلاعاتی
📝به نظر می رسد همگام با توسعه ی اقتصاد و تکنولوژی، ما با افزایش فرصت¬ها و تبعاً انتخاب ها مواجه می-شویم. به همین موازات ما با افزایش تکثر آراء و گوناگونی سبک های زندگی نیز مواجه ایم. از همین رو در ابتدای امر به نظر می رسد در عصر ما جهان به سمت پذیرش هر چه بیشتر تکثر پیش می رود. از سوی دیگر #حریم_خصوصی ظاهرا بیش از پیش حرمت می یابد و سلیقه ها و انتخاب های شخصی بیش از گذشته مورد احترام و پذیرش قرار می گیرد. بنابراین به نظر می رسد که دامنه آزادی عمل آدم ها بیشتر شده است. با این حال اوضاع آن قدرها هم که دورادور به نظر می رسد، دلپذیر نیست!
تکنولوژی اطلاعات و #ارتباطات به رغم تسهیل بسیاری از فعالیت¬ها، و فرصت¬های شگفتی که برای انسان کنونی پدید آورده است، با نوعی خودمختاری، بی شک به یکی از دشمنان یا دست کم مزاحم درجه اول آزادی عمل آدم ها تبدیل شده است: امروز دیگر کدام آدمی است که می تواند مطمئن باشد آن چه در خفا و پشت درهای بسته می گوید و می کند، فردا از وبسایت های معتبر خبری و صفحات شبکه های اجتماعی مجازی روزنامه¬نگارها و عامه¬ی مردم، یا گوشی¬های در و همسایه و همکار سر در نمی آورد؟! امروز دیگر تقریبا هیچکس چنین امنیتی ندارد! حالا دیگر نه عروس ملکه¬ی انگلستان می¬تواند با اطمینان و آرامش خاطر در خلوت حمام آفتاب بگیرد، نه یک سلبریتی مذهبی (مداح مشهور) می¬تواند در خفا با آسایش در کنار زنان ناشناس «مواد» دود کند، نه چند دیپلمات ارشد قدرتمندترین کشورهای دنیا که برای مهم¬ترین مذاکرات بین¬ دولتی دهه¬های اخیر پشت درهای بسته در گوش هم زمزمه می¬کنند می¬توانند با خیال راحت با مقامات ارشدشان در مبدأ تبادل نظر کنند و نقشه بکشند، نه مدیری در یک کشور در حال توسعه در اتاق خواب¬های یک هتل می¬تواند بی¬دغدغه درباره منافع اقتصادی پروژه¬های بزرگ نان و آب¬دار کشورش چانه¬زنی و تقسیم سهم کند، نه مدیر یک سازمان بین المللی معتبر می تواند بی سر و صدا کسی را تطمیع و تخلف کند، نه یک وزیر سابق مهاجر می¬تواند برای فرزندش از کشوری که روابط خصومت¬آمیز با کشور متبوع¬اش دارد، بی سر و صدا، فاند و بورسیه بگیرد! نه یک کیف قاپ، زورگیر یا حتی سارق جزء می تواند با خیال راحت و به دور از چشم تیزبین دوربین های مداربسته که هیچ کنجی از نگاه شان درامان نیست؛ چیزی از کسی یا جایی کش برود، و نه حتی یک آدم معمولی در یک گوشه¬ی شهر با تماس¬های تلفنی، و تبادل پیامک و عکس و قرار ملاقات های مخفیانه در غیاب شریک کار یا زندگی¬اش می تواند زیرآبی برود، با خیال راحت و بی¬بیم رسوایی!
حالا دیگر هیچ اتفاقی از چشم لنزها، و محدوده ی عمل سیم ها و امواج بی¬سیم، و ذخیره¬سازهای دیجیتالی محلی و ابری دور و در امان نیست. به خدا و فرشتگان و روز بازپسین ایمان داشته باشی یا نداشته باشی، امروز برای همه محرز شده است که چشمانی تیزبین تقریباً تمام¬وقت تو را می¬پاید و تقریباً هیچ راه گریزی از آن نیست. برای انسان عصر داده¬های دیجیتال دیگر تصور «پرونده¬ی اعمال»، به مثابه¬ی چیزی که تمام جزئیات گفتار و کردار آدم ها در‌آن ثبت و ضبط (و حتی در مقیاسی نامعلوم تکثیر!) شده باشد، تجسم محال و دشواری نیست.
در مجموع به نظر می رسد به طرز پارادوکسیکالی همان ابزارهایی که فرصت های متنوع و آزادی های فراوانی را برای کار و زندگی و رابطه های خصوصی و اجتماعی فراهم آورده اند، با نظارت بی امان بر جزئیات انتخاب های آدم ها، می¬توانند آزادی مطلق و امنیت همه از جمله متخلفان را تهدید کنند! این البته از جهاتی و در زمینه-هایی رویدادی فرخنده می¬تواند باشد: آیا آگاهی از وجود پرونده¬ی دیجیتال اعمال که برای برملا نشدن و رسیدگی نشدن به آن در دادگاه علنی افکار عمومی تضمینی وجود ندارد، مانعی بر سر راه اقدامات غیرقانونی و غیراخلاقی خواهد شد!؟ آیا افراد صاحب مسئولیت های اجتماعی و سیاسی را به ناگزیر مقید خواهد کرد؟
به نظر می¬رسد #خودمختاریِ نسبیِ #تکنولوژی اطلاعات و ارتباطات، نوعی دسترسی دموکراتیک¬تر را به اطلاعات فراهم کند، حتی اطلاعاتی که پیش¬تر محرمانه محسوب می¬شد و تا مدت¬های می توانست محرمانه بماند. پیامدهای سیاسی و اجتماعی این دسترسی #دموکراتیک تا حدی تا کنون خودش را نمایان کرده است، بیش از این باید منتظر و تماشاگر ماند.... .
